Janusz Bałdyga, Jan Domicz, Lia Dostlieva, Nikita Kadan, Oliver Kossack, Dominika Kowynia,
Michał Matejko, Agnieszka Mastalerz, Ewa Sułek, Krzysztof Żwirblis
Janusz Bałdyga:
KOŁEM SIĘ TOCZY, 2012/2023, po/performance, taśma tapicerska 100 m. fotografia 50x50 cm.
OSZUKANY-OCALONY, 2008/2009, po/performance, szkło, taśma tapicerska, fotografia 70x100 cm.
Czy ślad po performance można przekształcić w autonomiczny przekaz ?
Pytanie dotyczy możliwości stworzenia autonomicznego, niezależnego znaku, który stanowiłby odpowiedź na pytanie czy po efemerycznej formie jaką jest performance pozostaje jedynie pamięć i archiwalia w postaci zapisu fotograficznego i filmowego. Postanowiłem dokonać translacji idei moich performance na autonomiczną instalację opartą na użytych materiałach, moim wizerunku i przede wszystkim mechanice działania. W obydwu pracach mechanika zwoju a więc rozwijania i zwijania decyduje o charakterze wydarzenia. To mechanika gestu związana z użytą przez mnie materią determinuje zmiany znaczeń. Chciałbym w publicznej przestrzeni zachować idee moich performance w formie zaproponowanej na wystawie w galerii Lescer. Dokumentacja video i fotograficzna stanowi formę zamkniętą, instalacje po performance rzutują w przyszłość i w mojej opinii na tym polega ich szczególna wartość, przynajmniej dla mnie jako inicjatora procesu twórczego.
Jan Domicz:
Open (tomorrow), 2023, klamka antypaniczna, drewno, farba, 18x130x12 cm.
Praca składa się z dwóch elementów: klamki antypanicznej i kawałka drewna pomalowanego na srebrno. Ta sama klamka była kiedyś zamontowana w drzwiach, poziomo. Napierający na drzwi tłum może wspólnie otworzyć drzwi naciskając klamkę. Tak samo, jak pojedyncza osoba. Lub kawałek drewna wciśnięty tak, że dźwignia jest cały czas wduszona (a potencjalne drzwi otwarte z obu stron).
Dominika Kowynia:
Święto, 2017, olej na płótnie, 40x30 cm.
Obraz jest nienowy, namalowałam go na podstawie zdjęcia z urodzin, które odbyły się ponad dwie dekady temu. Ta impreza jest przeszłością, ale też każda impreza nosi w sobie zalążek szybkiego przeterminowania, tak myślę.
Michał Matejko:
Fałszywa Szuflada, 2023, instalacja, suwnice, boczne części szuflady, 150×150x230 cm.
W instalacji odwołuję się do szuflady jako analogowego nośnika informacji, w którym przechowywane są przedmioty. Układ jej elementów fałszuje jednak pragmatyczne założenie projektu, przesunięcia i powtórzenia glitchują załączoną instrukcję. Symulacja takiego sposobu konstruowania ujawnia niekompletność systemu, wzbudzając zaskoczenie możliwościami otaczającej rzeczywistości. Fałszywa szuflada jest jednocześnie jedynie iluzją błędu, wraz z modyfikacją zyskuje możliwość przechowywania nowych zestawów informacji.
Agnieszka Mastalerz;
no mental scars, no nursed grudges, 2022, wideo cyfrowe, fragment 00:05:47
Zależało mi na stworzeniu pracy z udziałem co najmniej dwóch akrobatek w różnym wieku, które potrafiłyby wykonywać wspólnie figury wymagające m.in siły i zaufania. W efekcie, w no mental scars, no nursed grudges starsza dziewczynka stała się podporą dla młodszej.
Podczas realizacji wideo, jedna z kamer rejestrujących ćwiczenia została przymocowana do specjalnego robota. Robot analizował ruchy bohaterek w zbliżeniach i w zwolnionym tempie, dzięki czemu gesty i napięcia z nimi związane stały się możliwe do zauważenia.
Tytuł pracy został zapożyczyłam z eseju Zygmunta Baumana From Pilgrim to Tourist – Or A Short History of Identity, a dokładnie z podrozdziału zatytułowanego The Player.
Supports (Arbroath, I), 2022, fotografia średnioformatowa, wydruk tuszem pigmentowym na papierze archiwalnym Moab En trada Natural Rag 300gsm, stalowa rama, szyba muzealna, plecy bezkwasowe, edycja 1/ 3 + 2AP, 100x100 cm.
Spacerując po Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Warszawskiego, zauważyłam rzeźbiarskie, rachityczne, stalowe konstrukcje służące do podpierania roślin. Chociaż ich funkcją jest zdefiniowanie, w jaki sposób rośliny będą się rozwijać i w jakim kierunku powinny rosnąć, podpory ograniczają ruch.
Od 2020 roku obserwuję i analizuję te formy architektoniczne, zrobione nie tylko z metalu, ale też z drewna. Fotografuję je, najczęściej analogowo w czerni i bieli, żeby kolorem nie odwracać uwagi odbiorcy od tematu, który poruszam.
Zdjęcie Supports (Arbroath, I) wykonałam w ogrodach rezydencji artystycznej w Hospitalfield, w Szkocji, w maju 2022 roku.
Krzysztof Żwirblis:
Więź, 2022-23, fotograficzna dokumentacja działań oraz instalacja.
Więź bo to, co łączy może także więzić.
Działania na terenie fortu Szczęśliwice oraz instalacja z włóczki akrylowo-wełnianej są echem uwikłań i manipulacji, możliwych wskutek zastosowania szpiegowskich oprogramowań. Napięte czerwone nitki choć przypominają promienie laserowych celowników mają jednak swoją retencję. Utrudniają ruch ale poddają się mu, można je też przerwać.
